Όταν όλες οι συνθήκες της επίγειας ζωής μιας ένσαρκης ψυχής είναι αντίξοες, επίπονες και ασκητικές, γεννούνται ερωτήματα σχετικώς με την σκοπιμότητα και την ψυχωφελή χρησιμότητα των συνθηκών αυτών.
Η ζωή όλων μας, ή τοποθετώντας το με περισσότερη ακρίβεια, οι συνθήκες και οι καταστάσεις της επίγειας ζωής μας, άλλαξαν άρδην τα τελευταία χρόνια, εν μέσω μιας κλιμακούμενης και σοβαρώς οργανωμένης προσπάθειας αποπροσανατολισμού του ανθρώπου, περιορισμού των ελευθεριών της ανθρώπινης φύσης και αποϊεροποίησης και αποπνευματικοποίησης των πάντων. Γνωρίσαμε και διαρκώς γνωρίζουμε νέες μορφές ολοκληρωτικής διαχείρισης του ανθρώπου και των κοινωνικών δομών και εκφάνσεων, γνωρίζουμε μια λυσσαλέα επίθεση κατά της οικογένειας, των ανθρωπίνων σχέσεων και κατά πάσης μορφής πνευματικότητας. Πολλές ψυχές ταλαιπωρήθηκαν από έντονα οικογενειακά προβλήματα. Άλλοι άνθρωποι είδαν τα παιδικά τους τραύματα που τους ακολουθούσαν μια ζωή να γίνονται ακόμα εντονότερα και να μεταμορφώνονται σε δαίμονες έτοιμοι να τους κατασπαράξουν. Άλλοι είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται και την ουσία τους να διαστρέφεται και να ακυρώνεται.
Πολλές, αν όχι όλες οι ψυχές στον πλανήτη βρίσκονται σε ένα ασφυκτικό κλίμα το οποίο βαίνει κλιμακούμενο και επιδεινούμενο. Μια από αυτές τις ταλανιζόμενες ψυχές μου έθεσε ένα εύστοχο ερώτημα με αυθόρμητο τρόπο, το οποίο συνοψίζει την αγωνία, την κόπωση και τα συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης και θυμού τα οποία εκπορεύονται από μια σφύζουσα από δοκιμασίες επίγεια διαδρομή. Το ερώτημα αυτό ηχεί στα αυτιά μου κάθε φορά κατά την οποία οι συνθήκες της υλικής πλάσης και της δικής μου σχετικής πραγματικότητας με οδηγούν στα όριά μου. Και παρόλο που νιώθω ότι είμαι ένα βήμα πριν από την κατάρρευση ή από την οριστική παράδοση στους δαίμονές μου, κάθε φορά κάτι υπάρχει εκεί το οποίο με κρατάει ζωντανό και συνειδητό και με οδηγεί στο να ξανασηκωθώ όταν πέσω. Το ερώτημα αυτό είναι κατά κύριο λόγο αυτογνωσιακό.
Τι είμαστε τελικά; Θηρίο ή Θεός;
Θηρίο
Είναι μέρος της ζωώδους σαρκικής φύσης μας και φέρει τα πάθη μας, το υλικό σώμα, το αιθερικό και το αστρικό άνοο σώμα. Είμαστε και ζώα. Κάποιοι λειτουργούν σε όλη τους της ζωή στην ασυνείδητη κατάσταση του ζώου, με συναισθήματα αλλά χωρίς καθόλου συνειδητοποιημένη πνευματικότητα.
Το θηρίο είναι ουσιαστικά οι μυριάδες μορφές του Εγώ μας, το οποίο προσκολλάται στην φυλακή της σάρκας και συντονιζόμενο με αμέτρητους δαίμονες, κατοικεί εντός μας και μας ωθεί να ταυτιστούμε με ρόλους και καταστάσεις που βρίσκονται στους δύο πόλους της δυαδικότητας της επίγειας φύσης. Η ταύτιση με το εγώ μας οδηγεί στην εντατικοποίηση του ψυχολογικού πόνου, στην πνευματική τύφλωση και τελικώς στην απώλεια του ελέγχου της πορείας της ζωής μας. Κάποιοι ίσως να πιστεύουν ότι το να απομονωθεί κανείς μόνο στην θηριώδη φύση του μπορεί φαινομενικά να τον οδηγεί στην επιβίωση, η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό ακριβώς τελικώς τον συντρίβει. Συνεπώς το να είσαι ή να γίνεις θηρίο δεν είναι ουσιαστική λύση για κανέναν.
Θεός
Στο μυαλό των πολλών, Θεός είναι μια υπέρτατη άυλη οντότητα με “μαγικές” υπερδυνάμεις, η οποία δρα αντισυμβατικά και με υπερφυσικό τρόπο, πραγματοποιώντας “θαύματα” και προάγοντας άλλης λογικής δράσεις και βιώματα. Δυστυχώς ο ακατάληπτος με τον Νου και αχώρητος Θεός της πνευματικής διάστασης υποβαθμίζεται στα μάτια του κόσμου στο επίπεδο των θεών της ελληνικής μυθολογίας υπό την έννοια ότι θεός αυτός υπάρχει ως μέτρο εντός του κόσμου, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι του κόσμου τούτου.
Η αναζήτηση της πνευματικής φύσης της ύπαρξής μας και η σύνδεση με τον αληθινό Θεό Πατέρα είναι μια μακρά αυτογνωσιακή διαδικασία η οποία περνά από πολλά στάδια και συνοδεύεται από πολλές πτώσεις, βιώματα, μαθήματα, παθήματα και ασταμάτητο πόνο. Για να βιωθεί ο Θεός, οφείλουμε να δώσουμε χώρο στην εσωτερική σιωπή σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια προσήλωση που να επιτύχουμε την, έστω και προσωρινή, απομάκρυνση και αποταύτιση από τα δεσμά της σάρκας και την προσέγγιση της καθαρής πνευματικής διάστασης. Σε αυτή την κατάσταση ύπαρξης ψηλαφούμε την πανανθρώπινη αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι τελικώς ένα κράμα θηρίου και Θεού. Ο Θεός ως κατάσταση ύπαρξης, ως Κοινωνία και ως Πρόσωπο με το οποίο διεκδικούμε σχέση πνευματική ενυπάρχει σε όλους μας ανεξαρτήτως του υλικού DNA του καθενός μας. Είναι λοιπόν εγγεγραμμένος προορισμός μας η θέωση, όχι του καθενός απομονωμένα αλλά στα πλαίσια της Θείας Κοινωνίας της κατάστασης του Παραδείσου. Η κατάσταση αυτή δεν πάει κόντρα στα εγκόσμια ούτε συντρίβει τις δυσκολίες. Πολύ απλά είναι μια κατάσταση ασύμβατη με καθετί υλικό, με κάθε σύμβαση και κατάσταση του επίγειου κόσμου, είναι με άλλα λόγια μια ολική μεταστροφή ύπαρξης και μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση του Είναι μας. Αυτός ο Θεός, ως προορισμός, είθε να φωτίζει τον δρόμο όλων μας.
Άνθρωπος
Παλνιδρομώντας και σχοινοβατώντας μεταξύ των δύο ανωτέρω καταστάσεων, των σύμφυτων στην ανθρώπινη ύπαρξη, θηρίου και Θεού, το τελικό διακύβευμα είναι να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας και να αναζητήσουμε την αληθινή μας φύση, η οποία είναι συνυφασμένη με το πνευματικό και με το επουράνιο. Όσο υπάρχουμε στη Γη και καλούμαστε να παίξουμε το παιγνίδι της εδώ ζωής, το γεμάτο με συμβάσεις, ρόλους, αναγκαιότητες, πλάνες, βιοποριστικές αλλά και ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες, είναι απίθανο (αλλά όχι αδύνατο) να κρατήσουμε μια σταθερή πορεία προς μια αποκλειστικά πνευματική ζωή.
Ποια η τελική μας απάντηση λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα που ταλανίζει τις ευαίσθητες ψυχές στα επί γης βάσανα; “Θηρίο ή Θεός”; Τίποτα από τα δύο και τα δύο ταυτοχρόνως. Μέσα από την ανθρώπινη φύση βιώνουμε με τον πιο ακραίο τρόπο την σύγκρουση του πνεύματος και της σάρκας, του Θεού και του θηρίου και καλούμαστε με τρόπο μοναδικό και σύμφωνο με τις εσωτερικές μας αλήθειες να υπομείνουμε τον πόνο της σάρκας και να επιθυμήσουμε την επανένωση με το Πνεύμα. Η επιστροφή στην Πατρίδα του πνεύματος και στον τρόπου του Θεού περνάει αναγκαστικά από τα χνάρια του θηρίου. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του Σταυρού και ας δεχτούμε την σχετική πραγματικότητα χωρίς να γογγύσουμε. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να βιώσουμε την απόλυτη πραγματικότητα της όντως Ζωής, εκεί όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος αλλά μόνο τρόπος, εκεί όπου τα αντίθετα ενώνονται και οι ισορροπίες αποκαθιστούνται εις τον αιώνα του αιώνος.
Όταν νομίζουμε ότι οι δυνάμεις μας εγκαταλείπουν και οι δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής μας κατατρύχουν, ας επωφεληθούμε της ευκαιρίας να δούμε προοπτικές ανάπτυξης και προσωπικής εξέλιξης διαμέσου του πόνου και των δυσκολιών μας και να οδεύσουμε προς την σίγαση των δαιμόνων μας. Εκεί μέσα, βαθιά στην εσωτερική σιωπή, ακούμε τον ήχο των κτύπων της ψυχής μας και τότε η επίγειά μας παρουσία φωτίζεται από την υπόσχεση της πνευματικής μας μετάστασης. Όταν όλα έξω δυσκολεύουν, οι απαντήσεις είναι μέσα. Προχωρώντας αγόγγυστα μέσα από το μονοπάτι του επίγειου πόνου, ας δούμε τον επουράνιο Χριστό, ο οποίος διακριτικά και αθόρυβα μας υποδεικνύει τους δρόμους και τους τρόπους της όντως ζωής και ας ψιθυρίσουμε μέσα μας με ήρεμη δύναμη:
“Βάστα ψυχή μου”
«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις τό τέλος εγγίζει καί μέλλεις θορυβείσθαι· ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών καί τά πάντα πληρών».
