Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο;

Οι καταβολές του ερωτήματος

Θυμάμαι από τα πρώιμα παιδικά χρόνια ότι κάναμε συζητήσεις γύρω από το θέμα “ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο;”. Υπήρχαν μέχρι και παιχνίδια και παιδικοί γρίφοι οποίοι έθεταν αυτό το ερώτημα προσπαθώντας να βοηθήσουν τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν από μικρή ηλικία την σημασία των άυλων και πνευματικών στην ζωή μας, πέραν των προφανών υλικών στοιχείων. Τι είναι πιο σημαντικό; Ο χρυσός; Τα χρήματα; Ένα καλό αυτοκίνητο; Ένα όμορφο σπίτι; Το να είμαστε όμορφοι; Η υγεία του σώματός μας; Η υγεία της ψυχής μας;

Ναι μεν όλα τα υλικά αποκτήματα και μέσα τα οποία διαθέτουμε στη ζωή μας είναι σημαντικά για την επιβίωση και για την ευημερία μας, δεν είναι όμως τα πιο σημαντικά. Είναι σημαντικό στη ζωή μας να μάθουμε κάποια στιγμή να ιεραρχούμε τις ανάγκες μας και να προτεραιοποιούμε τις δράσεις μας και την εστίασή μας στα πιο σημαντικά πρώτα και στα λιγότερο σημαντικά μετά.

Ο καθημερινός αγώνας συνειδητότητας

Κάθε νέα μέρα που έρχεται, κάθε στιγμή που περνά, κάθε απρόσκλητη σκέψη ή συναίσθημα που τριβιλίζει το νου μας και κάθε πρόκληση και δυσκολία ή πόνος που κτυπά το κατώφλι του ψυχισμού μας είναι στοιχεία που εγείρουν το ερώτημα: “Τι κάνω για όλα αυτά; Πώς διαχειρίζομαι τη ζωή μου; Ποιο είναι το σημαντικό πράγμα στον κόσμο μου και στον κόσμο γενικότερα;”. Απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να έρθει μόνο διαισθητικά και μόνο μέσα από την προσωπική βιωματική διαδρομή μας στην κλίμακα των πνευματικών πτώσεων και ανατάσεων. Η πείρα της ζωής και η διαίσθηση μας οδηγούν στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι η πρώτη μας προτεραιότητα, το πιο σημαντικό πράγμα δηλαδή στον κόσμο είναι και θα πρέπει να είναι ο καθημερινός αγώνας συνειδητότητας, ο οποίος καθορίζεται από την ύψιστη αρχή του “μέτρον άριστον” και οδηγεί στην σταδιακή ιχνηλάτηση της πραγματικής αυτογνωσίας.

Τι σημαίνει όμως πρακτικά “καθημερινός αγώνας συνειδητότητας”; Σημαίνει πρωτίστως αυτοπαρατήρηση σε κάθε στιγμή, σε κάθε κατάσταση, σε κάθε πρόκληση, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε δυσφορία και κάθε δυσκολία. Σημαίνει επίσης παρατήρηση των άλλων και της δικής μας θέσης απέναντι στους ανθρώπους, στις καταστάσεις και τα πράγματα. Διαμέσου της αυτοπαρατήρησης ενστικτωδώς οδηγούμαστε στο δεύτερο σκέλος του καθημερινού αγώνα συνειδητότητας και αυτό το σκέλος είναι η πνευματική αφύπνιση. Στην κατάσταση πνευματικής αφύπνισης πέραν του ότι σταματούμε συνειδητά να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με την υλική και ενεργειακή του μόνο σκοπιά, την “γήινη” φύση του, ανακαλύπτουμε και εστιάζουμε στην πνευματική μας φύση. Εμείς, ως καθαρό πνεύμα, παρατηρούμε με συμπόνοια και γαλήνη τον υλικό/ενεργειακό μας εαυτό να ενεργεί στο υλικό πεδίο ανεξέλεγκτα και αγόμενος από ασυνείδητες ενέργειες. Χωρίς να ταρασσόμαστε από τις αποσπάσεις του υλικού πεδίου εστιάζουμε όλη μας την προσοχή συνειδητά στην πνευματική μας προέλευση και φύση και προσπαθούμε να θυμηθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η βαθιά συνειδητοποίηση της πνευματικής μας φύσης μας βοηθά αφενός να επιτύχουμε μεγαλύτερα επίπεδα εσωτερικής ειρήνης αλλά ταυτόχρονα μας βοηθάει να αυξήσουμε και την ουσιαστική συμπόνοια μας έναντι των υπόλοιπων ανθρώπων, μιας και βλέπουμε ότι όλοι είμαστε “στην ίδια βάρκα”.

Οι εχθροί

Ο καθημερινός αγώνας συνειδητότητας με τα δύο προαναφερθέντα σκέλη του, την αυτοπαρατήρηση και την πνευματική αφύπνιση διαρκώς παρεμποδίζεται από πλήθος περισπάσεων και αντιπερισπασμών που λειτουργούν από τις μυριάδες εμφανίσεις του Εγώ και του Νου μας. Δεν αποκλείονται και ασυνείδητες αλληλεπιδράσεις με τρίτες πνευματικές οντότητες που στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό και την διαιώνιση της κατάστασης υποδούλωσης του πνεύματός μας. Σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις οι οντότητες αυτές είναι φωλιασμένες στο αστρικό σώμα του ανθρώπου, το οποίο βρίσκεται μετά το υλικό και το αιθερικό. Σύμφωνα με άλλες αντιλήψεις οι οντότητες αυτές αλληλεπιδρούν απευθείας με την ψυχή μας σε ασυνείδητο επίπεδο και την πολιορκούν με στόχο να ξεχαστεί και να ακυρώσει τον καθημερινό αγώνα συνειδητότητας και να την αντιπερισπάσουν από τον πραγματικό της προορισμό που είναι η αφύπνιση και η θέωση, η επανένωση δηλαδή με την πνευματική της πατρίδα.

Η μάχη με τους αόρατους αυτούς πνευματικούς μας εχθρούς, ξεκινώντας πρωτίστως με το Εγώ μας, είναι αδυσώπητη και ανιλεής και η πρώτη πράξη της τελειώνει με την τελευταία μας αναπνοή επί γης. Το χρωστάμε όμως στον εαυτό μας να πολεμήσουμε με προσήλωση, γενναία και συνειδητά μέχρι τελικής πτώσης.

Τα οφέλη

Ο καθημερινός αγώνας συνειδητότητας δεν θα πρέπει να είναι μια υποχονδριακή και νευρωτική ψευτο-πνευματική θεωρία. Αντιθέτως είναι στην ουσία η σημαντικότερη συνειδητή απόφαση που οφείλουμε να λάβουμε στη ζωή μας και να την εφαρμόσουμε βιωματικά. Είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε την αληθινή μας φύση, να δούμε την αληθινή φύση των φαινομένων, να θυμηθούμε την πνευματική μας πατρίδα, να εκδιώξουμε και να περιορίσουμε όλες τις μορφές του άγχους και του Εγώ, να αναγνωρίσουμε και να αντιμαχηθούμε τους πνευματικούς μας εχθρούς και να πορευτούμε σε μια υλική και πνευματική “Γη” με περισσότερη ηρεμία και μια πιο βαθιά πνευματική ειρήνη.