Ακολουθεί ένα συγκινητικό και “βαθύ” μελωποιημένο ποίημα από την Ελευθερία Μεταξά, η οποία εμπνεύστηκε από το βιβλίο της Αγγελικής Αναγνώστου – Καλογερά με τίτλο “Αντέχεις την Αλήθεια; Το χρονικό της αιχμαλωσίας. Το τελευταίο κάλεσμα”.
Ακούγοντας τους μεστούς νοημάτων στίχους επενδεδυμένους με καλαίσθητες μελωδίες, οδηγούμαστε σε στοχασμό και ταυτόχρονη “αναπόληση” ενός ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ άχρονου παρόντος. Του παρόντος της καθαρής πνευματικής μας παρουσίας, του προσκαίρως υποδουλωμένου πνευματικού μας πυρήνα.
Στίχοι
Αν γεννήθηκες και σου’παν πως θα ζήσεις,
αν κατάλαβες πως άδικα πονάς,
ευτυχία και αλήθεια πως θ’αγγίξεις,
όνειρο άπιαστο φαντάζει όπου πας.
Σκέψεις όμορφες και δάσκαλοι με ζήλο,
σου προσφέρουν τόσα για να ξεχαστείς,
μα τα ψέματα από πέτρα κι από ξύλο,
δεν θα γίνουνε φτερά να λυτρωθείς.
Άσε τη ζωή που σου προσφέρουν
πλάνη με ακάθαρτα υλικά
γίνε φως στα δίχτυα που υφαίνουν
ξύπνα πνεύμα φύγε στα ψηλά!
Αν αγάπησες τη μοίρα των ανθρώπων,
μα κατάλαβες στα ίδια πως γυρνάς
σαν του Σίσυφου το βράχο των ειδώλων
μόνο ψέματα κι ελπίδες κουβαλάς.
Τόσα επίγεια παλάτια από στάχτη,
μια αλήθεια να φωτίζει δε θα βρεις
ό,τι έζησες να είναι μια απάτη,
σ’ένα θέατρο σκιών ο θεατής.
Άσε τη ζωή που σου προσφέρουν
πλάνη με ακάθαρτα υλικά
γίνε φως στα δίχτυα που υφαίνουν
ξύπνα πνεύμα φύγε στα ψηλά!
