Πολλές φορές συμβαίνουν στη ζωή μας γεγονότα ανεξέλεγκτα και εμφανίζονται καταστάσεις απρόβλεπτες. Πολλές φορές τα γεγονότα αυτά συνοδεύονται από σωματικό ή ψυχολογικό πόνο και την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου της ζωής μας. Συχνά μια απρόσμενη είδηση για κάποιο θέμα υγείας ή ένα απροσδόκητο γεγονός απώλειας της ζωής κάποιου αγαπημένου προσώπου είναι δυνατόν να προκαλέσουν ψυχολογικές μεταπτώσεις, πένθος και απομάκρυνση από τον αγώνα της ζωής. Στο τέλος αυτής της διαδρομής όμως είναι σημαντικό να αντιληφθούμε το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και να επιχειρήσουμε να ψηλαφήσουμε την ουσία των φαινομένων και όχι μόνο την επιφάνειά τους.
Μετά το πέρας της αρχικής ψυχολογικής αντίδρασης σε ένα δύσκολο γεγονός ή κατάσταση καθίσταται κατανοητό με συνειδητή προσπάθεια ότι κάθε συμβάν στην ζωή μας διέπεται από μια νομοτέλεια την οποία στην αρχή της εκδήλωσής του είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να αντιληφθούμε. Η χρονική διασύνδεση των γεγονότων και οι μετέπειτα εξελίξεις στην ζωή μας μας φανερώνουν με διακριτικό τρόπο ότι αυτό που είχε συμβεί “τότε” ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι άλλο “τώρα”. Και αυτό το κάτι άλλο “τώρα” είναι αυτό που μας οδηγεί στα επόμενά μας βήματα με έναν τρόπο που μοιάζει ενορχηστρωμένος από “πολύ ψηλά”. Σαν μια συμπαντική νομοτέλεια να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς, όντες χαμένοι στην κατά την άποψή μας “άτυχη” ή “άδικη” συγκυρία δεν μπορούμε να δούμε την μεγάλη εικόνα και να διδαχθούμε από αυτό που έχει να συμβάλλει η κάθε στιγμή στο μεγάλο παιχνίδι της εξέλιξης και της ζωής. Και έρχονται παρ’ολα αυτά στιγμές στις οποίες η θλίψη του κακού που μας έτυχε αντικαθίσταται από την ευγνωμοσύνη του καλού που εμφανίστηκε εξαιτίας του φαινομενικά “κακού” τότε. Ουδέν κακόν αμιγές καλού λοιπόν.
Σύμφωνα με τον βουδιστικό νόμο του Κάρμα, καθετί που συμβαίνει στη ζωή διασυνδέεται σαν κρίκος μιας τεράστιας αλυσίδας με όλα τα γεγονότα του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η παραδοχή αυτή είναι η ίδια με αυτό που ονομάζεται νόμος της ανταποδοτικότητας ή σχέση αιτίου-αιτιατού. Υπάρχουν πολλά σημεία που υπαγορεύουν ότι καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Και κάθε φορά ο λόγος αυτός για να μπορέσει να γίνει αντιληπτός θα πρέπει να ειδωθεί υπό το πρίσμα της μεγάλης εικόνας της συμπαντικής εξέλιξης και της διασύνδεσης όλων των γεγονότων, μέρος των οποίων είναι και ο άνθρωπος. Από τα πολύ θεωρητικά μικρά μέχρι τα πολύ θεωρητικά μεγάλα περιστατικά στη ζωή μας διαφαίνεται η παρουσία μιας ολιστικής και ενιαίας φύσης των πραγμάτων.
Η αληθινή φύση των πραγμάτων και του εαυτού μας είναι μια ανεξερεύνητη περιοχή στην οποία λίγοι άνθρωποι καταφέρουν να περπατήσουν. Μόνο μέσα από την περιοχή αυτή της αυτογνωσίας μπορούν να γίνουν ουσιαστικές εκτιμήσεις της αξίας του τι συμβαίνει κάθε στιγμή. Η αυτογνωσιακή αυτή οπτική μας υποδεικνύει σε πολλές περιπτώσεις ότι μια αναγκαία προϋπόθεση της προσωπικής και συλλογικής εξέλιξης είναι ο νόμος του “τα αγαθά κόποις κτώνται”. Ο πόνος (κόπος), η δυσκολία, ο προσωπικός Σταυρός κατέχουν τεράστια σημασία στο πεδίο της πνευματικής ανάπτυξης του κάθε ανθρώπου. Ψυχωφελείς δεν είναι μόνο οι ευχάριστες δραστηριότητες και οι εξωτερικές χαρές. Ψυχωφελείς είναι επίσης και οι πίκρες, οι απώλειες, οι ακυρώσεις, οι αποταυτίσεις, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις, με την βασική προϋπόθεση να οδηγούν τελικά στο φως της συνειδητότητας και όχι στο σκοτεινό χάρος της εντονότερης ταύτισης με το κίβληλο Εγώ μας.
Πολλές φορές τα στραβά που συμβαίνουν βγάζουν στην επιφάνεια τον ασυνείδητο εαυτό μας και εγείρουν αντιδράσεις αρνητικής ενέργειας, όπως είναι η γκρίνια, η μιζέρια και η κατάθλιψη. Όλες αυτές οι αρνητικές αντιδράσεις έχουν ως επίκεντρό τους την κοσμοθεωρία της αυτοθυματοποίησης, της δημιουργίας δηλαδή μιας υπόθεσης ότι όλος ο κόσμος είναι στραμμένος εναντίον μας, συνομωτεί για την εξόντωσή μας και όλα είναι προσχεδιασμένα να μας πάνε στραβά. Οι αντιδράσεις αυτές εδράζονται επίσης στην έλλειψη εμπιστοσύνης σε όσα συμβαίνουν ως αναγκαίες ψυχωφελείς διαδικασίες και στην προσπάθεια αποποίησης της προσωπικής ευθύνης της ζωής μας. Εκφράζουν δε εν τέλει τον βαθύτερο υπαρξιακό φόβο του αφανισμού και του θανάτου που ενυπάρχει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Η κατανόηση όλων των παραπάνω ενώ ξεκινά σε θεωρητικό και έλλογο επίπεδο δεν μπορεί να τελεσφορήσει πνευματικά αν δεν συμπληρωθεί από μια βαθύτερη βιωματική εμπέδωση του κρυμμένου νοήματος των γεγονότων που συμβαίνουν στην ζωή μας. Το άφημα στην ροή της ζωής και στα μυστικά της παρούσας στιγμής είναι ο μοναδικός τρόπος να έρθει ξανά στην ζωή μας η Εμπιστοσύνη προς μια ανώτερη Πρόνοια, προς μια ισορροπία που δίνει τάξη στο χάος, προς μια νοημοσύνη πολύ ανώτερη από τον άνθρωπο και η οποία επιβεβαιώνει ότι κάθε τι συμβαίνει για κάποιο λόγο και συμβαίνει πάντα στην ώρα του. Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά. Τα σημάδια είναι εκεί. Το αν έχουμε ασκηθεί επαρκώς ώστε να αντιλαμβανόμαστε το βαθύτερο νόημα που κουβαλάνε οι στιγμές είναι δικό μας θέμα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι όλα στη ζωή συμβαίνουν στην ώρα τους, η ζωή είναι ΩΡΑΙΑ.
